Dit is niet de naam van een telg uit een lang vervlogen keizerlijke dynastie. Nee, het is het verhaal van een grappig jongetje dat een feestje vierde met zijn speelgoeddiertjes. Dit verhaal is uitgebeeld en van tekst voorzien in een soort prentenboekje met de titel ‘Maximiliaan Modderman geeft een feestje’. Het boekje heeft overigens het predicaat Prentenboekje van het jaar 2023 gekregen. Een heel leuk boek dat ik aan de jongste kinderen van basisschool Menorah mocht voorlezen.

Ondersteund door een prachtig groot digitaal bord dat in de klas hing mocht ik bij vier groepen het verhaal doen. De oudste twee groepen hadden die dag het letterfeest. Een feestje dat je klassikaal viert als je alle letters hebt geleerd. Iets wat ik me niet uit mijn tijd op school kan herinneren, maar wat wel heel leuk en stimulerend werkt. Een soort beloning voor de inspanning die de kinderen in meerdere en mindere mate hebben moeten doen om al een beetje te kunnen lezen. Ik zeg dit omdat ik uit eigen ervaring weet dat dit voor sommige kinderen helemaal niet zo leuk is.

Zelf kan ik me herinneren dat lezen, en met name klassikaal lezen, voor iemand met dyslexie een martelgang kan zijn. En niet omdat kinderen met dyslexie de verhalen niet leuk vinden. Integendeel. De kinderen (en ik overigens ook) smulden van het hier en daar absurde, soms een beetje smerige maar zeer grappige verhaal van Maximiliaan Modderman. Ik kan u zelfs vertellen dat ik, na elke keer lezen van het verhaaltje in iedere klas en de reactie daarop van de kinderen, merkte dat ik ook in mijn eigen enthousiasme het verhaal steeds meer ondersteunde met gebaren en mijn eigen fantasie.

Als ik voor mezelf spreek vind ik lezen echt niet altijd leuk. Zeker niet in het openbaar, bijvoorbeeld bij een toespraak. Vaak doe ik dit uit de losse pols, want vertellen doe ik graag. Maar als het niet anders kan probeer ik het goed voor te bereiden. Ik kan me dus ook heel goed voorstellen dat kinderen met dyslexie hier ook last van hebben. Dat ze zich daar soms ook druk over maken. Maar gelukkig zie ik ook dat er, in die bijna vijftig jaar die er zit tussen het leren lezen van mij en de kinderen nu, een hoop veranderd is. Waar men vroeger dacht dat je niet goed genoeg je best deed om te leren lezen of zelfs aan je capaciteiten twijfelde, weet men nu wat het is en benoemt men het gelukkig ook. Om er vervolgens ook zo goed mogelijk mee om te gaan. Ik word geholpen doordat ik er open over ben. Mijn fijne collega Sjef haalt ook de taalfoutjes uit dit stukje en verplaatst soms een komma of een punt.

Het voorlezen heeft mij deze week weer eens laten zien hoe leuk en belangrijk lezen is. Niet alleen omdat je, om in deze maatschappij goed te kunnen functioneren, bijna niet zonder lezen kan. Nee, omdat lezen ook je woordenschat en woordgebruik verbetert en bovenal je geest en fantasie prikkelt. Zoals ik dat met veel plezier heb gezien bij die lieve enthousiaste jongeren op de Menorah. Laten we het lezen stimuleren door het juist leuk te maken. Een boek lezen met een onderwerp dat je leuk of grappig vindt kan hierbij helpen. Een complimentje geven als iemand zijn best doet kan volgens mij nooit kwaad. Juist dat heb ik ook gedaan door de kinderen van de Menorah, die allemaal aandachtig naar het leuke verhaal wilden luisteren, daarvoor te bedanken en even te belonen door de ambtsketen bij ze om te doen.